unplugged...

Και ξαφνικά μόλις είχε σκοτεινιάσει και το χα πάρει απόφαση να μείνω  σπίτι 

αλλά λύσαγα  για βόλτα έξω,

κόπηκε το ρεύμα

(τελικα το συμπαν καμια φορα μας ακουει? )

Σκοταδι  όλο το τετράγωνο,

έβλεπα τα φωτα της απέναντι πολυκατοικίας

κάποιος κλείστηκε στο ασανσέρ...

φωνές

οι άνθρωποι των πoλεων δεν αντέχουν το σκοτάδι

Δέσμες φωτός από φακούς παίζων στους διάδρομους, ελληνικά αλβανικά πακιστανικά,  

multi ethnic αναστάτωση.

Τα αφήσαμε όλα όπως ήταν στο σπίτι και βγήκαμε έξω στης δρόμους της Αθηνας

Με τις φόρμες

περπατήσαμε  μακριά..

"...Μα που πας ?..."λέει η ξαδέρφη μου , μέσα στη νύχτα ,

"...μην  πατε απο ομονοια.,"

το πολύ να βρεθώ με κάνα μαχαίρι στη πλάτη 

λέω γελώντας, 

μην ανησυχείς θα βγω  μετά στα κανάλια να μίλαω για την εμπειρία μου  στο απροσπέλαστο γκέτο  της πολης

αλλά θα θέλω να τιμωρηθεί ο καθένας, όλοι να τιμωρηθούν , είμαι ανώριμος γω ... σαυτα!

Φτάσαμε μέχρι ακρόπολη, αλλη πολη , αλλη ενεργια αλλες εικονες, αλλες σκεψεις.

Ήταν μια ήσυχη βράδια με λίγα σύννεφα

ένα φεγγάρι γεμάτο που έπαιζε  μ αυτά, 

ο ήχος της πόλης, 

ποδηλάτες ,

μικρά παιδάκια που ζητιάνευαν, 

μια κανονική βράδια στο κέντρο της πόλης

αστεγοι ειχαν ηδη ξαπλωσει στα χαρτινα καταφυγια τους.

Ήταν μια όμορφη βόλτα για μας 

απ αυτές που οταν δεν τις προγραμματίζεις ειναι πιο όμορφη ακόμη...

γυρίσαμε κατάκοποι

Ξυπόλητος στο ξύλινο πάτωμα του σπιτιού, 

νιώθω τα πόδια μου πιασμένα αλλά γλυκά κουρασμένα