Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

ποτε την κυριακη (δυσκολοι αποχαιρετισμοι)



δεν την ήξερα καλά
ήξερα καλά τη κόρη της
απο μικρά σε μια γειτονια
χτες έφυγε αθόρυβα
έμφραγμα είπε ο γιατρός
σημερα κηδεία
εσύ που με διαβάζεις χρονια
θα ξέρεις οτι εγώ και οι κηδείες
“δε το έχουμε”
Ειμαι ο χειροτερος ανθρωπος
Να πει τα συλληπητηρια
Μη με βάλεις να πάω σε κηδεία
νιωθω αμηχανα
δε πατώ πόδι
δε μπορώ να είμαι κοινωνικός
στον πόνο ενός ανθρώπου
δε ξερω γιατί εχει γίνει έτσι
γιατί στο χαμό κάποιου πρέπει
να πήγαινε όλος ο κόσμος να λέει αντίο
στο σπίτι
έτσι συνηθίζεται ακόμη στην επαρχεία
καλύτερα να πήγαινες μια ωρίτσα κει
στην εκκλησία, 
να τελιωνει το θεμα
ο πόνος μια απώλειας ειναι τόσο
μεγάλος
σκεφτομαι αυτό το κορίτσι
πήγαινε ο καθένας
και του λέει
τα τυπικά  "ζωη σε σας "
πιθανώς και άνθρωποι
που πάνε απο υποχρέωση
ειναι μια τελετουργία που δε αρέσει,

όταν έφυγε ο πατέρας
αλλά και αρκετά χρονια μετά
ο κολλητός μου
δεν ήθελα να είμαι με κόσμο
πριν και μετά τη κηδεία
ο πόνος μιας απώλειας ειναι τόσο προσωπικός
στο πόνο και στον θάνατο είμαστε μονοί
το πιστεύω
κάνεις δε μπορεί να νιώσει το πόνο μας
όσο εμείς
άλλο η χαρα
η χαρα μοιράζεται
ο πόνος νομίζω όχι
ήμουν μόνος και σας αποχαιρέτισα μόνος
στην εκκλησία δεν ήμουν εγώ
είχα θωρακιστεί
ήταν κάποιος άλλος
το ξέρατε καλά και οι δυο
πάντως αυτές οι ξαφνικές απώλειες
ειναι μεγάλο σοκ

σιχαίνομαι τις κηδείες
κάποτε μια φίλη μου είπε
ειναι χρήσιμο αυτό το τελετουργικό
όπως και τα μνημόσυνα
για το αντίο σου στον πεθαμένο
μνημόσυνα 3 μερών και τα λοιπά

δε θέλω

τα δικά μου μνημόσυνα
τα κάνω  όταν  νιώθω εγώ

48 σχόλια:

  1. Οι "τελετές" και τα μνημόσυνα είναι για τους ζωντανούς, να καταπραϋνουν τις τυχόν τους ενοχές.
    Τον νεκρό τον τιμάς, με το να τον θυμάσαι και να τον μνημονεύεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εχεις δίκιο απ' τη μια...
    απ' την άλλη όμως.....φοβερή η μοναξιά στον πόνο...
    Τι να λέμε τώρα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ειναι μεγαλη η μοναξια, κοιτα υπαρχουν κι αυτοι που θέλουν τη παρέα
      \εγω δεν ανηκω σαυτους

      Διαγραφή
  3. Σε ένα συμφωνώ απόλυτα άσωτε, ίσως κάποιος να καταλαβαίνει το τι μπορεί να περνάς, μα ποτέ δεν θα νιώσει τον πόνο σου. Ίσως λιγότερο, ίσως περισσότερο, μα ποτέ το ίδιο.
    Καλό απόγευμα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλο απογευμα μαρινα να σαι καλα, οτι μπορεί να καταλαβεις τον πονο ναι συμφνωνω

      Διαγραφή
  4. Την ίδια αποστροφή στις κηδείες έχω κι εγώ.Δεν μου βγαίνει ούτε κλάμα,ούτε πόνος στο βλέμμα,ακόμα κι αν πρόκειται για ανθρώπους που αγαπούσα...Βιώνω την απώλεια μέσα μου,δεν εξωτερικεύω κανένα συναίσθημα.Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου.Ε,κι όσο να πεις,ντρέπομαι να πηγαίνω στην κηδεία και να κάθομαι σαν αγγούρω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Oύτε εγώ είμαι σ αυτά.Καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλως ηρθες δημητρα
      δε βρισκω το μπλογκ σου\δωσ εκανα λινκ

      Διαγραφή
  6. στο πονο ειμαστε ολοι μονοι\ναι οπως το έγραψες
    σε φιλαμε απο το κρυο Λονδίνο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είμαι ακριβώς το ίδιο με σένα...εκείνες τις ώρες δεν θέλω κανέναν!
    Δεν είναι ότι δεν εκτιμώ ότι θέλουν να είναι κοντά μου,εγώ απλά,έτσι είμαι...θέλω πρώτα χρόνο μόνη μου...
    Δύσκολες καταστάσεις όμως όπως και να χει...
    Για αυτό πιάσε φιλί...σμούτς :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αμ γιαυτο χαθηκες? καλα να περάσετε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. θεωρώ ότι κανένας μας δεν τα πάει καλά με αυτές....αλλά έρχεται η ώρα που πας υποχρεωτικά...για δικούς σου ανθρώπους και εκεί καταλαβαίνεις γιατι δεν αρέσει.....κρίμα για την κυρία.....

    τωρα θα σου πω το κοινότυπο...να σαι καλά .ενεκα η ανάρτηση σορρυ
    και νασαι πάντα καλά...

    καλό μηνα για αυριο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κι εσυ να σαι παντα καλα , μη μασας με τις επιθεσεις ξερεις τι εννοω

      Διαγραφή
  10. Δεν το αντέχω....
    Ολα αυτά τα τελετουργικά με πεθαίνουν..
    Θέλω να πάρω τους δρόμους και να τρέχω...
    Το έκανα στο μνημόσυνο του αδελφού μου 20 χρόνια πριν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. και εγω ρε γιαγια θελω να παρω τους δρομους και να τρεχω

      Διαγραφή
  11. .......κι εγώ σε μνημόσυνο ήμουν σήμερα......17 χρονών παιδί...έφυγε......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ειναι ευκολότερη η παρουσία μας στη χαρά αλλά ανθρώπινη και επιβεβλημένη η συμπαραστασή μας τον πόνο.
    καλό μήνα για αύριο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μαρια με βαζεις στη θεση μου το ξερω , ειναι εγωιστικο που σκεφτομαι ετσι\αλλα εχουμε ολοι μα ολοι τα θεματα μας

      Διαγραφή
  13. Δεν θέλω μνημόσυνο, δεν θέλω τελετές, δεν θέλω καν κηδεία. Να με κάψουν και να με πετάξουν στη θάλασσα. Έτσι και αλλιώς αυτοί που θέλω δεν θα με ξεχάσουν έτσι κι αλλιώς.
    Δεν θέλω να πάω στις κηδείες αγαπημένων μου. Δεν πήγα στης λατρεμένης μου γιαγιάς και έτσι νομίζω πως δεν έχει φύγει.
    Όλα αυτά τα τυπικά μου δημιουργούν βάρος απίστευτο.

    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πάντα ο θάνατος είναι σκληρός γλυκιέ μου γιατί είναι δυστυχώς..αναπόφευκτος και μη αντιμετωπίσημος σαν ιδέα.Θα σου διηγηθώ σύντομα μία ιστορία που μου συνέβη πριν χρόνια.Ο νουνός της κόρης μου (μιλάμε για πριν 32 χρόνια πριν) είχε μεγάλη αδυναμία στη μητέρα του μεγάλη τότε..92 ετών εκείνος 57, η μόνη οικογ. του εκείνη και η αδελφή του που βάπτισε την άλλη κόρη μου.Πεθαίνει η μητέρα του, πηγαίνουμε στην εκλησία, γίνεται η κηδεία, χαιρετούμε και κατεβαίνουμε τις σκάλες με τον άνδρα μου.Ο νουνός της κόρης μου μόλις βγήκε με την αδελφή του από τη πόρτα της εκκλησίας για να πάμε στη ταφή σηκώνει τα χέρια του στον ουρανό και λέει:-Δεν ξαναπατώ σε εκκλησία που μου πήρες τη μητέρα μου, μόνο νεκρό θα ξαναμπώ, μόνο νεκρός ! Εκείνο το βράδυ, ξημερώματα, στις 3 μας παίρνουν τηλέφωνο, έπαθε καρδιακή προσβολή..Την επόμενη μέρα, στην ίδια εκκλησία κηδεύαμε τον ίδιο, κι εγώ χαιρέτησα την αδελφή του ..για εκείνον.. στην ίδια θέση που χαιρετούσα χθες εκείνον για τη μητέρα του..Είχαμε σοκαριστεί..το λέω χρόνια..Πάντα ο θάνατος είναι σκληρός αποχαιρετισμός..μα ..αναγκαίος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καταρχας σ ευχαριστω που μπηκες στο κοπο και εγραψες ολο αυτο το σχολιο
      σ ευχαριστω
      ειναι σκληρος ο θανατος ναι δυστυχως, τι ιστορια κι αυτη ε

      Διαγραφή
  15. Ποσο σε νιωθω! Οταν στα δεκα μου εχασα ξαφνικα απο εγκεφαλικη αιμορραγια καποιο Πασχα τον πατερα μου ηθελα να χαθω απ ολο τον κοσμο και να μην ακουω τιποτα!Δυστυχως επρεπε να υποστω ολη την ταλαιπωρια και να ακουω τα σχολια-καλοπροαιρετα η οχι-των γειτονων η συγγενων!Φρικη! ΒΑΣΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. βασω σ ευχαριστω για το σχολιο, επιτελους και ανωνυμα σχολια που δεν ειναι χυδαια

      Διαγραφή
  16. Αληθινό μνημόσυνο είναι η κάθε κουβέντα που κάνουμε μετά το θάνατο του αγαπημένου ανθρώπου μας ακόμη και μετά πολλά χρόνια.
    Εγώ στην κηδεία του πατέρα μου έκλαιγα από συγκίνηση γιατί μαζεύτηκαν τόσοι άνθρωποι που αγαπούσαν τον πατέρα μου και μέχρι σήμερα νιώθω γι αυτό ιδιαίτερα ευγνώμων σε όλους αυτούς που τον τίμησαν με την παρουσία τους...
    Ο πόνος γιατρεύεται όχι από τους ανθρώπους αλλά από το χρόνο... αργά και στην αρχή με μεγάλη οδύνη...
    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. να σαι καλα φιλη , αυτο πιστευω και εγω
      οπως και ενα δεντρο που εχει φυτεψει ο πατερας που υπαρχει ακομη και το φροντιζουμε σα τα ματια μας

      Διαγραφή
  17. Προσπαθώντας να..αλλάξω το κλίμα, να ευχηθώ καλό μήνα για όλους και την καλημέρα μου..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Με τίποτα...
    Μετρημένες οι κηδείες και τα μνημόσυνα όπου έχω παραστεί. (Αν μπορεί να πει κανείς ότι "παρίσταται" στην κηδεία της μητέρας του...)
    Πενθούμε με τον ίδιο τρόπο που νοιώθουμε καθετί σημαντικό -σιωπηλά.
    Δεν θεωρώ ότι θα ήμουν "καλύτερη κόρη" αν τηρούσα πιστά όλα αυτά τα εθιμοτυπικά που, κατ' ουσίαν συμβαίνουν "για τα μάτια του κόσμου" (και για να κινείται η σχετική "βιομηχανία του θανάτου", από παπάδες κι εκκλησίες, μέχρι, π.χ., το μαγαζί που πουλά τ' ασημένια κουφετάκια για το κόλλυβα).

    Υπέρ της καύσης, όπως γράφει πιο πάνω η Μαρία Νι...

    Φιλιά, Άσωτε...
    ✽~✽~✽

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. καλο μηνα ξαδελφάκι μου!

    ο πόνος αυτός ο μεγάλος...που δεν μπορεί να μοιραστεί με κανένα...

    ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος μου είχε πει πως τον πόνο δεν τον μοιραζόμαστε πάντα μα τη χαρά δεν μπορούμε να την κρατήσουμε...θέλει μοίρασμα!

    ο θάνατος...το μονο σίγουρο από τη στιγμή που γεννιόμαστε...κι όμως ασυμβίβαστος με μας...ίσως γιατί ο Άνθρωπος δεν φτιάχτηκε εξ αρχής για να πεθαίνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ετσι ειναι ξαδερφη και στελνω κι απο δω την αγαπη μου και τηνν εννοια στη κυπρο

      Διαγραφή
  20. Έχεις απόλυτο δίκιο.. δύσκολες στιγμές ειδικά για όσους το ζούν από κοντά.. είναι πολλές φορές που η κηδεία δικού μου ανθρώπου με φόρτισε τόσο πολύ συναισθηματικά που έκανα μήνες να ξεπεράσω τις εικόνες και το όλο συναίσθημα.

    Όμως, ακόμα και από τα δύσκολα δεν λένε οτι αποκτάμε δύναμη? το πιστεύω..

    Να κάνεις όπως αισθάνεσαι και να μην δίνεις λογαριασμό σε κανέναν, παρα μόνο στον εαυτό σου..άντε και στον άμεσα ενδιαφερόμενο, ακόμα και αν αυτός λείπει για πάντα..

    Καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. ΕΤΣΙ! Εκλεψες τις σκέψεις απ'το μυαλό μου και τις πάντρεψες με τις δικές σου.

    1995 έφυγε ο Ζορμπάς μου, ο δικός μου Νάσος, ο πατερούλης μου. Ξαφνικά? Μα πιό ξαφνικά δεν γίνεται. Ηταν στην επαρχία όπως λες και ακούστηκαν όλα τα κενά λόγια ακόμα και όσων έκρυβαν κάθε άλλο παρά αγάπη μέσα τους γι αυτόν. Την ημέρα της κηδείας μόνο φόρεσα μαύρα γιά να μη κουτσομπολέψει το νησί τη χήρα του (και του πατέρα δεν του άρεσε να φέρνει κανέναν σε δύσκολη θέση).

    Επιστρέφοντας στην Αθήνα δεν ξαναφόρεσα μαύρο γιά χρόνια. Η λύπη, η στεναχώρια ήταν δικά μου γιατί κανείς δεν ήταν τόσο κοντινός του όσο εγώ. Ούτε τα αδέλφια του.

    Τα μνημόσυνα ας τα έκαναν οι άλλοι με όποιο τελετουργικό. Εγώ δεν περίμενα ούτε 3 ούτε 9 ούτε 40... Εγώ τα μνημόσυνα τα έκανα καθημερινά μέσα μου.

    Μου άρεσε αυτό που έγραψε η Ελενα εδώ πιό πάνω και το υιοθετώ.....

    ...ίσως γιατί ο Ανθρωπος δεν φτιάχτηκε εξ αρχής γιά να πεθαίνει...

    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. να σαι καλα μαιρη και σ ευχαριστω που εισαι φιλη μου, να τα λεμε αυτα γιατι εχουν λυσσαξει καποιοι εδω μεσα και η λυσσα αυτη εμας δε μας κολαει
      ασε να τρωνε τη σκονη μας

      Διαγραφή
  22. Αστα να πάνε ασωτε,και λίγα λες...
    καλό μήνα φίλε μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. σε λατρευω και οσα για την αλλη την κουλή οσοι την πιστεύουν ειναι χαζες όλοι
    στην οδο της κυλικείας αδερφές μου, στη οδο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Διαδικαστικά και συμβολικά είναι όλα αυτά τα ταφικά έθιμα. Απ' την εκκλησία εκπορευόμενα, δήθεν για τη φροντίδα του νεκρού, αλλά επί της ουσίας συντηρούν ένα τεράστιο κύκλωμα από πίσω. Η ειρωνεία είναι ότι για ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων (αυτόχειρες ή αβάπτιστα), δεν επιτρέπεται το τελετουργικό. Ακόμα και στο θάνατο, διάκριση! Απ' τους πνευματικούς μας πατέρες!!!
    Άσωτε ζόρικο το θέμα σου.
    Καλή δύναμη και καλό μήνα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. ζορικο αλλα μεσα στη ζωη ειναι κι αυτο
    καλο μηνα και σε σενα

    ΑπάντησηΔιαγραφή