Καθε χρονο τετοια μερα ειμαι αμηχανος, κανω πως δεν θυμαμαι,
οτι ειναι αλλος ενας δεκαπενταυγουστος,
αλλα θυμαμαι...
οτι ειναι αλλος ενας δεκαπενταυγουστος,
αλλα θυμαμαι...
Ειναι σα τα γενεθλια παντα τα θυμαμαι..
ειναi η μερα που γεννηθηκα
ο δεκαπενταυγουστος ειναι η μερα που πεθανες...
ο δεκαπενταυγουστος ειναι η μερα που πεθανες...
Οχι ξαφνικα,,,
το περιμεναν ολοι ,εκτος απο μενα,
που να ξερω 15 χρονω παιδι τι ειναι αληθεια απ αυτα που μου λεγανε...
το περιμεναν ολοι ,εκτος απο μενα,
που να ξερω 15 χρονω παιδι τι ειναι αληθεια απ αυτα που μου λεγανε...
Οπως και να χει αυτος ο θανατος δεν περναει με το χρονο, ε..!
ειναι μεγαλος μυθος οτι ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος
Μπα ειναι ο χειροτερος και επισης μεγαλο παραμυθι οτι ποτε δεν ειναι αργα
καποιες φορες ειναι αργα , το ξερεις καλα.
Σημερα το καταλαβα,
που προσεξα μια ασπρη τριχα στο στηθος...
που προσεξα μια ασπρη τριχα στο στηθος...
Καλα στα μαλλια το χα συνηθισει εδω και χρονια,
εξαλλου ειχα τις λιγοτερες απο τους αλλους συνομιλικους.
εξαλλου ειχα τις λιγοτερες απο τους αλλους συνομιλικους.
Αλλα στο στηθος , δε μαρεσει καθολου η ιδεα ...
Σε καμια δεκαρια χρονια θα χω την ηλικια που την "εκανες..."
Τελικα η ζωη τρια γραμματα ε ...
α ρε πατερα λειπεις ακομη
μπορει να μην βαζω τα κλαματα πια
οταν με κοιτας μεσα απο τις κιτς κορνιζες
του σπιτιου που μας εχτισες τη δεκαετια του 80
και μετα την εκανες χωρις να το χαρεις
(στη δικη μας "ταινια"
δεν εγινε το θαυμα)
(στη δικη μας "ταινια"
δεν εγινε το θαυμα)
Αλλωστε και ποιος το χαρηκε αυτο το σπιτι?
μονο η μοναξια
καθε χρονο
τετοια μερα καλοκαιριου
τετοια μερα καλοκαιριου
πηγαινω καπου μυστικα και ησυχα
και σκεφτομαι
τα λαθη που κανω
ξερεις..,
αυτα τα ιδια με τα δικα σου
τα λαθη που κανω
ξερεις..,
αυτα τα ιδια με τα δικα σου
....δίκαιο έχεις... δεν περνάει ποτέ....
ΑπάντησηΔιαγραφή¨-(((
me sygkinises aei sirxtir pia!
ΑπάντησηΔιαγραφή:-(
ΑπάντησηΔιαγραφήασωτούλη δεν περνάει αλλά γλυκαίνει ο πόνος...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα είσαι καλά να τον θυμάσαι πάντα..
Την αγάπη μου
Σαν να διαβάζω πέρισυ τέτοιο καιρό ανάρτηση σου με τα ίδια ακριβώς συναισθήματα...Πώς να αλλάξουν ποτέ?? Δεν υπάρχει περίπτωση άσωτε μου. Μα θα ξαναπώ το ίδιο και εγώ όπως τότε. Μνήμη...Μη τη χάσεις. Μη την αφήσεις να χαθεί. Αυτή είναι το καύσιμο μέσα στον αλήτη χρόνο για να μην πονάνε φρικτά οι πληγές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκινήθηκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα θελα πολύ να σε παρω αγκαλιά ρε Ασωτούλη.
Δεν σου λέω τίποτα. 6 Αυγούστου είχα το ίδιο συναίσθημα. Ο άνθρωπος που αγάπησα περισσότερο στην ζωή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα καλέ μου είχες δεν είχες με βούρκωσες απόψε.
Αααα για να σας πω, όχι δάκρυα αυγουστιάτικα, άντε. Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς.
ΑπάντησηΔιαγραφή:-(
akanonisti δεν περναει
ΑπάντησηΔιαγραφήανδρομεδα σε-φχαριστω γιαυτο που λες
ΑπάντησηΔιαγραφήφουλη δε γλυκαινει απλα υπαρχει
ΑπάντησηΔιαγραφήκοβω βολτες με σοκαρεις που το θυμασαι
ΑπάντησηΔιαγραφήξερεις κατ οταν σταματησω να γραφω ισως και να χω "γιατρευτει"
για οσους το χουν παρει πρεφα δε γαρφω για να γινω μια μερα συγγραφεας αλλα για να γραψω αυτα που νιωθω
Kοίτα: Οι απώλειες, οι χωρισμοί οι ζωντανοί κι οι άλλοι - αυτοί, που με μια λέξη λέμε "θάνατο", δηλαδή - δεν συμβαίνουν, για να λησμονιούνται ούτε για να περνούν. Έρχονται για κάποιο λόγο, έχουνε κάποιο νόημα, που μπορεί να μας πάρει και μιαν ολόκληρη ζωή, ώσπου να το καταλάβουμε, αν ευλογηθούμε και το καταλάβουμε, έστω και λίγο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη ζητάμε, λοιπόν, να γιατρευτούμε, να ξεχάσουμε, αλλά, αντίθετα, να θυμόμαστε και να τιμούμε. Ο καλύτερος τρόπος γι' αυτό είναι πότε-πότε να αφηνόμαστε συνειδητά σε μιαν ελεύθερη ροή συναισθημάτων και σκέψεων, ένα ποτάμι, που μπορεί ή και που πρέπει ακόμα να συμπεριλαμβάνει και δάκρυα. Και μέσα απ' αυτήν την "θολούρα" ξεκαθαρίζει κάποια στιγμή σιγά-σιγά η "εικόνα", που ψάχνουμε!
Μίλα του. Θα σε ακούσει. Δεν ξέρω αν θα περάσει, αλλά ίσως είναι πολύ πιο κοντά σου απ' όσο νομίζεις! Ήμουν μικρό παιδάκι όταν πέθαναν οι παππούδες μου, αλλά ξέρω ότι με αγαπούν και ξέρουν ότι τους αγαπώ και δε θα φύγουν ποτέ από το πλάι μου όσο θα κλείνω τα μάτια και θα τους λέω τα χαζά που με απασχολούν. Οι άνθρωποί μας δε φεύγουν ποτέ όσο τους θέλουμε δίπλα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και καλό Δεκαπενταύγουστο σε όλους!
(Είμαι σίγουρη ότι σε θέλει χαμογελαστό ο μπαμπάς!)
Ασωτάκι μου να στο πω αλλη μια φορά? Ενα ακόμα κοινό μας σημείο. Αν και είναι η γιορτή μου γιά μενα τα τελευταία 16 χρόνια 15/8 σημαίνει 13/8. Η 13/8 σαν ημερομηνία κάθε χρονιάς σκιάστηκε από μιά σημαντική αναχώρηση. Ο άντρας που είχα την μεγαλύτερη σχέση στη ζωή μου αφού τον γνώρισα μολις γεννήθηκα...έφυγε. Το παντοτινό είδωλό μου! Οσο τους αγαπάμε και τους θυμόμαστε και μιλάμε γι'αυτούς θα είναι πάντα κοντά μας. Δεν φοβάμαι και δεν αποφεύγω ποτέ τις αναμνήσεις αυτών των 2 ξεχωριστών ανθρώπων της ζωής μου. Σε φιλώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήasteroid το ξερεις οτι σε θαυμαζω σευχαριστω για το σχολιο
ΑπάντησηΔιαγραφήροου μιλαω συχνα , τα χει σκισει τα πτυχια του κει πανω σιγουρα
ΑπάντησηΔιαγραφήginger ναι εχεις δικιο και γω ετσι κανω τελικα, δεν το αποφευγω
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε προβληματίζει η περίπτωσή σου: τι σόι άσωτος είσαι εσύ τελικά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ μήπως οι άσωτοι είναι πιο κοντά σ' αυτούς που αγαπούν από ότι οι σωσμένοι;
Κωνσταντίνος ναι ειμαι [εριπτωση τελικα
ΑπάντησηΔιαγραφήSagapo poly kardia mou
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια πέρασε απ'το σπιτικό μου
ΑπάντησηΔιαγραφή