η φεγγαρολουσμενη στο παραδεισο

Όταν "πνίγομαι"  παίρνω τη μηχανή και πάω τη βόλτα μου και κάπου κει στο μέσο της διαδρομής ρίχνω κι ένα κλάμα από την ένταση που νιώθω, μειώνω ταχύτητα γιατί θολώνω και βγάζω φλας.

Δε με βλέπει κάνεις μέσα από το κράνος και τα rayban

Λες και το μυαλό έχει προγραμματιστεί έτσι για να αποσυμπιέσει οταν ρίξει το κλάμα του.

Εκεί πάνω στη μηχανή το δάκρυ κυλαει πιο γρήγορα, 

και με γαργαλαει στο μάγουλο.

Δε ξέρω πως  γίνεται αλλά μετά νιώθω ανακούφιση.

Τις τελευταίες μέρες σκεφτομαι μια φίλη που έφυγε πρόσφατα κι αναπάντεχα ,

και μου χει γίνει κάτι σαν εμμονή

μόλις αγχώνομαι 

σκεφτομαι εκείνη

και την ξαφνική της αναχώρηση 

"από κάρδια έπιανε".... αγχος!

Δεν εχω ξεχασει ποτε τη λεξη μας :

"φεγγαρολουσμενη" 

που ειχα βαλει σε μια εκθεση μου

στην εκτη δημοτικου

και με θαυμασες ,που ειπες

και γιναμε φιλοι

γιατι πριν ειμασταν ορκισμενοι αντιπαλοι χεχε

μαλιστα στα νηπια ,

το θυμαμαι καλα

σ ειχα πιασει απο τη κοτσιδα

και σ εριξα σε  ενα χωνακι

λιωμενο παγωτο.

αύριο λείπεις 40 μέρες από τα παιδάκια σου, 

την μανα σου,

τον άντρα σου , 

από μας ολους τους αλλους.

Όταν πέρναω από το νεκροταφείο απέξω και δυστυχώς πέρναω καθε μέρα

για να πάω στο σπίτι, 

 λέω ένα γεια και όλο σκεφτομαι να φερω  μια γλάστρα με βασιλικό που λάτρευες

στο τάφο της

αλλα σιχαινομαι τα νεκροταφεια   κι ολο τ αναβαλω

 Εχω να μπω απο τοτε που πεθανε ο πατερας 

εικοσι χρονια πανε

Συγγνώμη γλυκό κορίτσι μια μέρα θα το ξεπεράσω κι αυτό...

Έχω μια λίστα με πράγματα που πρέπει να ξεπεράσω...