οι "αθλιοι" της οδου φυλης

Επιστροφή στην Αθηνα, 

πόλη της ζωής μου

και γυρνώντας από το γυμναστήριο λέω δε πάω μια λαϊκή, και όταν λέμε λαϊκή στο κέντρο της πόλης εννοούμε την ένδοξη  λαικη  της Φυλής.

Ξέρεις αυτο τον δρομο με τα μπορδελα.

Ξέρεις μωρε  αυτά τα "μαγαζιά" ,  οι οίκοι ανοχής και ενοχής, διαχυτης γ-καυλας ,οικοι με μυρουδια φτηνης κολωνιας και κάτουρου, με θαμπο φως .

Αυτα τα  "μαγαζια" που πιστεύεις ότι πάνε μονό έφηβοι , μετανάστες και άτομα που στην ζωή δε μπορούν να βρουν να γαμησουν εύκολα,

Αμ δε....

,επειδή τυχαίνει να μένω στο κέντρο και έχω φίλους που μένουν σ αυτό το δρόμο, έχω δει  και τζιπ με παιδαράδες να  βγαίνουν αναψοκοκκινισμένοι από το μπορδελο,

πλουσίους οικογενειάρχες,

φτωχούς οικογενειάρχες και άλλους πολλούς

που ισως δεν λενε στην γυναικα τους τι γουσταρουν πραγματικα και πανε και "ξεσπανε " τη καυλα τους  στα φτηνα κρεβατια .

Όλες τις ώρες της  μέρας οδος  Φυλής αναστενάζει, στα ισογεια

καθώς στη πρωτο οροφο της διπλα  πολυκατοικίας

η κύρια φτιάχνει φασολάκια, ο φοιτητής μιλαει στο MSN , η κύρια Γωγώ κρυφακούει στον τρίτο όροφο και ο πακιστανός ξεκουράζεται από τη δουλεια.

Κοριτσια με εντονο μακιγιαζ και σπαστα  ελληνικα,

καθε μια τους μαι ιστορια ανθρωπινη που σιγουρα θα μπορουσε να γινει ταινια.

Εκείνο που μου κάνε εντύπωση ήταν κάτι ωραία στολίδια στην είσοδο ενός μπορδελου, 

αλλά δυστυχώς δε μπόρεσα να το φωτογραφήσω.

Η κύρια του μαγαζιού είχε βάλει πολύ ωραίο στολίδι και μια επιγραφή πλαστική κιτς έγραφε

χρόνια πολλά

Μ αρεσε πολύ που η κύρια ήθελε να ευχηθεί ... στους περαστικους, 

φανταζομαι μεσα θα κερναγε και μελομακαρονα.

Ένας άλλος κόσμος εδω φιλε 

που μένεις στο κολωνάκι, στο Χολαργό η στη Κηφισιά.

Ένας κόσμος που το παλεύει  για να επιζησει 

σε ολες τις πιθανες στασεις.

και ας μην παλεύεται.

Κουβαλώντας λοιπόν ένα σωρό κιλά πορτοκάλια είδα και τα παιδάκια που μάζευαν από τα σκουπίδια ότι "χρήσιμο".

Τα δικα μας σκουπιδια το δικο τους μεροκαματο.

Το σημερινό κοριτσάκι με τά σπίρτα ,

από το ομώνυμο παραμυθι είναι αυτό το παιδί στα σκουπίδια, αυτό το παιδί ξυπόλητο στα φανάρια,

αυτό το παιδί που όταν ήταν μωρό του έσπασαν το πόδι , για να είναι στραβό  και κουτσο και να κάνει επαιτεία.

Το δικο τους παραμυθι δεν εχει καλο τελος .

Δεν ξέρω αν είναι σωστό να βοηθάμε στο δρόμο αυτά τα παιδια, 

και το λέω αυτό γιατί έιναι μια καλοστημένη κομπίνα 

και ενώ υποφέρουν τα παιδια, 

κάποιοι βγάζουν τρελά λεφτά και μείς ησυχάζουμε ότι κάναμε το καλό

είναι  μεγάλο θέμα

λίγες μέρες πριν φύγει αυτή η χρόνια δε ξέρω τι ευχή να πρωτοευχηθω, είναι τόσα πολλά που θέλω να ευχηθώ...

πως να ευχηθω σ αυτα τα παιδια και στην κοπελα που πηδιεται για 20 ευρω 

καλη χρονια...