arleta-demo

το ζησα κι αυτο στην πολυταραχη ζωη μου

Aρλετα στ αγγλικα , κυκλοφορησε και εχει μυρουδια απο τα  παληα , η αρλετα κοριτσακι με μια κιθαρα και την αβιαστη γλυκδα της νιοτης της τραγουδα και γραφει στο σημειωμα του cd  που κυκλοφορησε απο τη LYRA

Ήταν λίγο μετά τη χούντα...

Είχα αναγκαστεί να μείνω μακριά από το τραγούδι, τέσσερα χρόνια σχεδόν. Η πορεία μου, που άρχισε το ’66-’67, ανακόπηκε δυο τρία χρόνια μετά. Είχαν συμβεί πολλά δυσάρεστα, κι έτσι πίστευα ότι η σύντομη και ελπιδοφόρα σχέση μου με το τραγούδι είχε λήξει οριστικά. Ωστόσο, εκεί που έκανα υπέροχες και μακροχρόνιες διακοπές, ήρθε ένα τηλεφώνημα από τον Georges Moustaki, ο οποίος τότε είχε λαμπρή επιτυχία με τον «Μέτοικο», και βρέθηκα –τι απόλυτη ανατροπή!– να τραγουδάω στο Παρίσι, στο ιστορικό Bobino, το πιο χαριτωμένο θέατρο που έχω δει ποτέ. Πρώτη φορά έπαιζα σε θέατρο που διέθετε όλα τα μέσα για επαγγελματικές παραστάσεις. Μέχρι τότε είχα παίξει μόνο στα «κουτάκια», τις boîtes, που λάτρεψα κι εγώ κι ο κόσμος.

Περίπου εκείνη την περίοδο, δε θυμάμαι ακριβώς, με προσέγγισε και πάλι η Lyra για να συμμετάσχω στην Τρίτη Ανθολογία του Γιάννη Σπανού. Στην αρχή ήθελα να αρνηθώ. Ο χώρος του τραγουδιού ήταν πολύ τραυματικός για μένα. Τελικά, αφού απέσπασα υπόσχεση ότι μετά την Ανθολογία θα έκανα ένα δίσκο όπως ακριβώς τον ήθελα, χωρίς καμιά παρέμβαση, δέχτηκα να πω το μερίδιό μου και χαίρομαι πραγματικά που τραγούδησα μερικά ωραία τραγούδια τα οποία αγαπήθηκαν πολύ. Αυτό είναι το γνωστό αποτέλεσμα της συμφωνίας.

Το άγνωστο είναι το Ταξιδεύοντας, με τραγούδια τριών νέων τότε συνθετών, τα περισσότερα με δικούς μου στίχους. Η προετοιμασία συνέπεσε με ένα διάστημα που είχα φύγει στην Αγγλία για λίγο. Γύρισα, η χούντα έπεσε, πήγα στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, άρχισα να ολοκληρώνω το Ταξιδεύοντας και παράλληλα προέκυψαν και τα τραγούδια του Demo.

Τα περισσότερα είναι μουσικές του Ανέστου Τριανταφύλλου από το Ταξιδεύοντας. Δύο είναι με μουσική δική μου και ένα ελεύθερη απόδοση του «J’ai vu des Rois Serviles» του Georges Moustaki. Οι αγγλικοί στίχοι είναι όλοι της Sasha Brewis. Η πρόθεση ήταν να γίνει μια απόπειρα για το εξωτερικό – η εποχή ήταν πολύ πρόσφορη. Η Lyra μας έδωσε μια μέρα studio στην πάλαι ποτέ Columbia, με ηχολήπτη τον Στέλιο Γιαννακόπουλο νομίζω, και ιδού το αποτέλεσμα.

Ωστόσο ο Αλέκος Πατσιφάς, ιδιοκτήτης και διευθυντής της Lyra, ήταν απολύτως αντίθετος με το εξωτερικό, για άγνωστους, δικούς του λόγους, και δεν έκανε τίποτα. Η ιστορία αυτή με είχε πολύ πειράξει. Μετάνιωσα πικρά που μπήκα στο studio να γράψω αυτά τα τραγούδια και απώθησα εκείνη την ηχογράφηση τόσο, ώστε την ξέχασα εντελώς. Δεν είχα καμία διάθεση για νέους καβγάδες με τον Πατσιφά, έφτανε που με θεωρούσε την αναιδέστερη τραγουδίστρια που είχε γνωρίσει ποτέ του.

Κάπως έτσι συνέχισα στη Lyra μέχρι το θάνατό του, γεγονός που με λύπησε βαθιά. Ήταν άνθρωπος καλλιεργημένος, μοναδικός και ανεπανάληπτος, κι εγώ αγαπώ ιδιαίτερα τις εξαιρέσεις. Όταν λοιπόν πριν από λίγους μήνες μού είπαν ότι στο αρχείο της Lyra βρέθηκε ταινία με δέκα τραγούδια μ’ εμένα στα αγγλικά, απόρησα. Δε θυμόμουν τίποτα. Το «ξύλο» που είχα φάει τότε με είχε κάνει να λησμονήσω εντελώς την ύπαρξή τους. Και ήμουν στην αρχή τελείως αρνητική στο να κυκλοφορήσουν αυτά τα τραγούδια. Αν τελικά το δέχτηκα ήταν γιατί το ήθελε ο Γιώργος Μακράκης – και γιατί το χρωστάω στη Sasha Brewis, για τη δουλειά της που δεν την είδε ποτέ να κυκλοφορεί. Εγώ νιώθω πια ξένη μ’ εκείνη την ηρωική εποχή, τις τότε φιλοδοξίες μου. Το μόνο που επιθυμώ είναι κάποιοι φίλοι να χαρούν αυτά τα τραγούδια
Εννοειται οτι απευθυνεται στους φαν της τραγουδιστριας, οι υπολοιποι και οι νεοτεροι θα κοψουν φλεβα, αλλα εμενα που διψαω για  pure ρομαντισμο και καθαροτητα στη μουσικη, το ακουω τα βραδια, αυτα τα βραδια που δε λενε να χειμωνιασουν,γεματα υγρασια και σκονη...