Η μοναξια της Μελινας

Στο μετρό "Ακρόπολη" η Μέλινα γεμάτη χαρά μας χαιρετά...

έξω βροχή νωχελική .

Το μουσείο, κόσμος , ουρά έλληνες και τουρίστες, οι κλασσικοί αμερικανοί, κάποιοι άγγλοι, ιταλοί και γιαπωνέζοι

Το δικό μας Μουσείο, αγέρωχο σύγχρονο  και γη περήφανος για αυτά που βλέπω και εκνευρισμένος ακόμη μια φορά γι αυτά που λείπουν

Θέλω να πιάσω ένα τον τουρίστα να τους εξηγήσω και γελάω με την σκέψη που έκανα

Τι να μας πουν κι αυτοί από τη ζωή τους,

Η βροχή δυναμώνει έξω,  και θυμήθηκα την μέρα που έφυγε η Μέλινα , που περιμέναμε με τις ώρες έξω από τη Μητρόπολη σαν να θέλαμε να πούμε αντίο σε κάποιο δικό μας, τόσος κόσμος , και τελικά μπήκαμε από την πίσω πόρτα με "μέσο".

Ένιωσα δέος από το κλάμα των άγνωστων , δε το περίμενα ότι θα συνέβαινε αυτό για την Μέλινα.

Είναι μια τεράστια γυναίκα, και χαίρομαι όταν σκάφτομαι ότι το μουσείο  είναι έτοιμο πια ,και ενώ οι καιροί είναι δύσκολοι  και οι διάφοροι ευρωπαίοι "μας την λένε", εύχομαι σε λίγο καιρό να αξιωθούμε να δούμε τα υπόλοιπα κλεμμένα  να ναι δω στο τόπο τους, αυτό το τόπο, ενα παραδεισο που κατοικείται από "διαβόλους" όπως θα λέγε  κι ο Παπαδιαμάντης  αλλά τελικά πιστεύω πως μ όλα αυτά που συμβαίνουν  θα επαναπροσδιορίσουμε αξίες και προτεραιότητες.

Τα μάρμαρα που λείπουν ανήκουν στο φως της χωρας αυτής

Η βρoχη συνεχίζει και νυχτώνει μέσα στην άνοιξη σα να ναι χειμώνας 

Μέλινα μας λείπεις και αυτή η εθνική μοναξιά γίνεται πιο βάρια όταν σκάφτομαι ότι οι "μεγάλοι" έλληνες έχουν φύγει και πρέπει εμείς να γίνουμε μεγάλοι με κάποιο τρόπο,,

Γίνεται?